Vandaag is het gat in mijn arm gespalkt en gestopt. De klei steekt behoorijk wit af, waardoor geen andere conclusie mogelijk is dan: de tijd maakt alles bruin. Dat is natuurlijk mijn eigen schuld, mijn huidonderdelen zijn ooit geroest en het roestproces breidt zich maand na maand uit. De rijen witte schelpen, die jaren geleden waren bedoeld om schuimkoppen op zee te verbeelden, zijn nu beige. Ooit witte ledematen zijn donker geworden. Erg? Welnee. Maar als er dan een reparatie moet komen, dan zou je eigenlijk de kleikleur moeten gaan mengen. Met een ouderdomsgeeltje. Zoals de tandarts doet met vullingen van clienten op leeftijd.
Enfin. Mijn elleboog staat er stralend bij. Hangt er stralend bij. Want nog in mitella. Maar op mijn mobiel paste nog wel een gedichtje.
Eeuwigheid
Gaten in mijn huid
En gaten in het zand
Het licht gaf kleur
en nog meer.
Meer dan een eeuwigheid
en langer dan ik dacht
werd alles bruin.
Ik ben verslaggeefster en journalist. Mijn standplaats is het Zwin, op de grens tussen Nederland en Belgie. Ik ben een vrouw met een brede belangstelling: voor mensen, de zee en het land. Voor schoonheid, literatuur en beeldende kunst. Mijn karakter zal gaandeweg duidelijk worden en uiteraard: zich ontwikkelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten