Wind is net muziek. Ze zwelt aan, zorgt voor resonantie in de lucht, neemt af in kracht, en even later rollen de zware bassen weer over je heen. En tussendoor dan even die bijna angstwekkende stilte.
Vandaag in het Zwin een grandioos concert. Met fantastische beelden, in het concertgebouw moeten ze onverwijld over op de beamer. Stuivend zand, helmgras met de vleug richting noorden en heel af en toe een paar mensen. De armen wijd, wachtend op de windstoten en dan met kleine sprongetjes voorwaarts, een zandbui in de rug. Van zuid naar noord. Mama ik vlieg!
Het beste idee van vandaag: de weekend-winterbus langs de kust. Want zie maar eens per OV van Breskens terug te komen naar meer zuidelijke regionen van Zeeuws Vlaanderen waar je eigen auto staat... Dat teruglopen over het strand geen optie is heb ik hier zelf gezien. Of beter: niet gezien. Alle mensen liepen van zuid naar noord, om in de luwte van de dijk terug te lopen.
En wie Breskens haalde en terug wilde was veroordeeld tot de taxi...
een concert dus naar je hart, Zwingodin?
BeantwoordenVerwijderenWat een poezie, zwingodin! Ik vind dat heel mooi gezegd. Zware bassen rollen over je heen... bravo, ga zo door. Dichtende godin!
BeantwoordenVerwijderenJa, een concert naar mijn hart, zeekat. Al moet ik zeggen dat de tonen van de stilte, de strelingen van zon, en het lachen van die hele kleine aandoenlijke witte wolkjes mij eigenlijk nog iets meer bekoren... Meer dan windlawaai bedoel ik. Maar ach, de zwingodin weet, je moet de dingen nemen zoals ze zijn...
BeantwoordenVerwijderen