De mooiste is gebroken wit met een ongelooflijk fraai patroon aan kleine gaatjes. Brokken oertijd. Het zijn delen van oude, dikke schelpen, vaak onherkenbaar. Fossielen uit het tertiair.
Wat een ongelooflijke hoeveel fossielen zijn er geraapt. En dat allemaal ter meerdere eer en glorie van mijn uiterlijk! Gelukkig dat het Zwin dit zelf aanvult bij elke vloed.
Het sorteren was nog een heel werk (net als het zoeken en rapen trouwens). Maar ja, bij het uiteindelijke vormgeven en boetseren met twee-componetenklei (ik moet wel tegen een regenbuitje kunnen) moet er doorgewerkt kunnen worden.
Grappig wel. Alle zwintoeristen zoeken naar haaientanden. Maar voor mij zijn heel wat zwinkokkels geraapt. Want zo noemen de mensen dat hier. De fraaie fossielen hebben Latijnse namen (cardita nog wat), maar omdat het grote schelpen zijn, heten ze in de volksmond gewoon zwinkokkels. Eigenlijk een veel te gewone naam voor zoiets moois.
Bij elkaar nu vier kratten vol met bakjes gesorteerde fossielen.
Allemaal voor mij!
Wow. Hier in het Zwin lijkt is het uitgestorven. En het lijkt of alles draait om mij.
Ik ben verslaggeefster en journalist. Mijn standplaats is het Zwin, op de grens tussen Nederland en Belgie. Ik ben een vrouw met een brede belangstelling: voor mensen, de zee en het land. Voor schoonheid, literatuur en beeldende kunst. Mijn karakter zal gaandeweg duidelijk worden en uiteraard: zich ontwikkelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten