Een hond is een slachtoffer

Een hond is een slachtoffer. Een hond is een deerniswekkende speelbal van het menselijk tekort. Vandaag had ik in het Zwin een rustige dag. De toerist zat namelijk in zijn gehuurde vakantiehuis gekluisterd aan de tv. Want de Giro. Roze truien op tv zijn belangrijker dan zand en zee. Vandaar dat er over het strand uitsluitend hondenuitlaters liepen, en enkele (groot)ouders met kinderen die binnen niet te houden waren. En ik kan u zeggen dat het kind dat minder geluk heeft met zijn opvoeders grote overeenkomsten vertoont met de gemiddelde hond.

Overeenkomst 1: Baasje heeft behoefte aan macht. Dooddoener? Gemeenplaats? Laat ik het maar over de hondjes hebben, kunt u zelf de vergelijking met de sneue kleuter maken. Macht dus. Redeloze macht.
Baasje gebruikt een hogere of lagere stem dan normaal. Mannen grommen, vooral Duitsers grommen op zeer lage toon tegen hun hond. Zo kwam Herr Hektor voorbij bij eb. Herrrrrrr Hektorrrrr! Sch....ssss! Het was een man, zowel baasje als hond. Der Hektor vertikte het de bevelen van zijn hoeder en voeder op te volgen wat hem op aanlijnen en hard trekken kwam te staan. Sch.....sssssss, kom, sch....

Ook verscheen Cindy, een bevallig hondje met een minder bevallig baasje, een dame van middelbare leeftijd die een octaaf of drie boven haar normale stemgeluid moest zitten. Cihindy! Zihit! Cihindy! Braaf ging het hondje zitten. Hij kreeg daarna niet eens een brokje, volstrekt nutteloos dat Cindy moest zitten. Want Baasje tuurde gedurig in haar mobiel. Ik voelde mee met Cindy. Zit je te gehoorzamen, aan een volstrekt redeloze opdracht, krijg je geen aandacht, word je niet beloond, staart je geliefde in een mobiel. Cindy blafte. Zou ik ook doen. Pure machteloosheid. Cindy liefje toch, watister? Kom Cindy, even dit smsje versturen. Oh Cindy er is geen netwerk. Cindy rennen!

Overeenkomst 2. Baasje ontbeert elke empathie. Ja, u begrijpt: Herr Hektor ontmoet Cindy. Cihindy!!! (sopraan) Scheissssss!! (bariton/bas)
Het was ook wel een compromitterend gezicht. Een soort gevecht, geen paring maar beslist een prelude, een helse stoeipartij, veel geblaf en baasjes die elke invloed op het schouwspel hadden verloren, hun machteloosheid toonden door spiertrekkingen in hun gezicht en zichtbaar radeloos waren. De hondjes genoten.
Herrrr Hektorrrrr!
Cindy meisje, Cindy meisje, kom hiehier!
Baasjes stortten zich op hondjes. Zij sjorden aan halsbanden, maar het mocht allemaal niet baten. Cindy en Hektor maakten een hels kabaal, rukten elkaar aan de oren, en dansten als beesten aan de oevers van het Zwin.
Er kwam een huilend kind aan, met zijn opa. Opa probeerde haaientanden te vinden voor het kind, wat mislukte, en het kind vroeg zeurderig aan opa waarom de hondjes niet mochten stoeien.
Opa gaf geen antwoord.

Overeenkomst 3
De aanschaf van een hond is een impuls van baasje en partner van baasje krijgt zonder scrupules de schuld als het leven zwaar is. Dialoog uit het Zwin:
- Hij poept niet.
- Dat heeft hij al gedaan
- Waarom lopen we hier dan
- Omdat hij toch beweging moet hebben
- Laat hem dan in de tuin
- Nee, hij moet elke dag een uur lopen
- Dat is toch niet te doen, waarom wisten we dat niet?
- Dat wist ik best
- Waarom heb je me dat dan niet verteld? Dan had ik nooit ingestemd
- Ga je me vertellen dat je niet wist dat een hond moet worden uitgelaten
- Nou, jij moest hem toch zo nodig, laat jij hem dan ook uit
- Wat flauw zeg, jij stemde toch in?

Overeenkomst 4
De hond is verworden tot transitional object bij wijze van surrogaat voor echte liefde. Jaja, moeilijke zin. Ik bedoel: zo'n hond moet alles wat bij mensenliefde hoort opvangen, aangezien baasje die liefde verder aan niemand kwijt kan. Dat is misschien wel het allermoeilijkste in dit leven: een bestaan als transitional object. Zowel voor honden als voor kinderen. Ik heb er zes geteld vanmiddag, honden bedoel ik, ik moet bekennen dat er enkele aannames tussen zitten.
Een melancholieke jongen van een jaar of 12, dun, met een cute vuilnisbakhondje. De jongen wass zichtbaar verknocht aan het dier, en omgekeerd gold hetzelfde. Hij gooide een vieze bal over het strand, wel dertig keer, en elke keer als het vuilnisbakje terugkomt kreeg hij een aai, een knuffel of een aardig woord. Na een tijdje gaat de mobiel van de jongen. 'Ik kom niet, ik moet dat wijf niet.'

Dan een dame in bontbodywarmer. Innig verbonden via een heel kort lijntje met een hondje op batterijen, korte pootjes, een waggellijfje en een gezichtje met zo'n stomp neusje. Het hondje heet JanWillem. Geen twijfel mogelijk, net weduwe.

Het mooiste hondje van vandaag heette Anna Karenina. Misschien is zij de gelukkigste hond van vandaag, want het baasje is, dat mag je aannemen, belezen. En belezen mensen schijnen minder slachtoffers te maken dan onbelezen mensen. Baasje van Anna Karenina is nog jong. Ik schatte haar veertig, kinderloos en ze was lief voor het dier.